ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ: ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ
petrakis64@gmail.gr
Athens TimeΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
Αρχειοθήκη ιστολογίου
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΓΚΑΤΣΟ:
"Ο Νίκος Γκάτσος δεν πήγε ποτέ στην Αμοργό. Δεν έδωσε ποτέ συνέντευξη. Μας αποκάλυψε σε όλο το ποιητικό του μεγαλείο τον Λόρκα. Ήταν ένας πολύ αυστηρός φίλος, κατά τον Μάνο Χατζιδάκι. Έλεγε τα απαραίτητα. Έζησε βίον ασκητικόν. Μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου και τες πολλές κινήσεις και ομιλίες, κατά τον Αλεξανδρινό. Εσιώπησε πολύ... Και τραγούδησε απίστευτα! Οι στίχοι των τραγουδιών του, πραγματικά ποιήματα οι περισσότεροι, μας διδάσκουν τι πάει να πει αρρενωπότητα της δημοτικής παράδοσης, οργανική λειτουργία της ομοιοκαταληξίας, ήθος της ελληνικής" ( Οδυσσέας Ελύτης).
ΠΟΙΗΣΗ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ
Στου Όθωνα τα χρόνια
Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
άπονοι ληστές
κάναν τις πέτρες τις ζέστες λημέρι.
Στο Μοναστηράκι Βαυαροί χωροφύλακοι
μεσ' στην αντηλιά
χορεύουν μπρος στο βασιλιά συρτάκι.
Στην Κρήτη και στη Μάνη
θα στείλουνε φιρμάνι
σε πολιτείες και χωριά.
Θα στείλουνε φιρμάνι
να 'ρθουν οι πολιτσμάνοι,
να κυνηγήσουν τα θεριά.
Κάτω στο λιμάνι τραγουδάν' οι πολιτσμάνοι
ήρθαν τα παιδιά
μα έχουν ακόμα την καρδιά στη Μάνη.
Ηρθανε την Τρίτη τα παιδιά του Ψηλορείτη
πίνουν τσικουδιά
μα έχουν ακόμα την καρδιά στην Κρήτη.
Στην Κρήτη και στη Μάνη
εστείλανε φιρμάνι
σε πολιτείες και χωριά.
Εστείλαμε φιρμάνι
κι ήρθαν οι πολιτσμάνοι και διώξαν όλα τα θεριά.
Στίχοι: Ν. Γκάτσος Μουσική: Στ. Ξαρχάκος
Αθήνα
Μ' άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω
και τ' όνομά σου αθάνατο
στην πέτρα θα κεντήσω.
Στο περιβόλι τ' ουρανού
θα μπω για να διαλέξω
κι απ' τη μυρτιά κι αμάραντο
στεφάνι να σου πλέξω.
ΡΕΦΡΕΝ:
Αθήνα Αθήνα Χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο.
Κάποια βραδιά στην αμμουδιά
κοχύλι σου θα μείνω.
Χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο.
Στίχοι: Ν. ΓκάτσοςΜουσική: Μ. Χατζιδάκις
Στα κακοτράχαλα τα βουνά
Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουραύλι και το ζουρνά,
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μία φλούδα γης
και Συ Χριστέ μου τους ευλογείς.
Για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα,
Απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Απ' την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά,
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός,
και δραγουμάνος του ο λαός.
Τσάμικο
Τραγούδι του Παλιού Καιρού
(αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη)
Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να σε ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια.
Το πέλαγο πικρό κι η γη μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι.
Κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει
κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη
Κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη
πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς
για να μπορώ σε τούτο το δεφτέρι
καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.
Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
κι Ανάσταση θ' αργήσει να φανεί
θέλω να πας στη Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο τον αητό και τον αστρίτη.
Κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου
να λάμπει μ' απαλή μαρμαρυγή
τ' αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου
να ζωντανέψει πάλι μια πηγή
που καρπερεί στο βράχο το δικό σου.
.....
Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να σε ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια.
Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
άπονοι ληστές
κάναν τις πέτρες τις ζέστες λημέρι.
Στο Μοναστηράκι Βαυαροί χωροφύλακοι
μεσ' στην αντηλιά
χορεύουν μπρος στο βασιλιά συρτάκι.
Στην Κρήτη και στη Μάνη
θα στείλουνε φιρμάνι
σε πολιτείες και χωριά.
Θα στείλουνε φιρμάνι
να 'ρθουν οι πολιτσμάνοι,
να κυνηγήσουν τα θεριά.
Κάτω στο λιμάνι τραγουδάν' οι πολιτσμάνοι
ήρθαν τα παιδιά
μα έχουν ακόμα την καρδιά στη Μάνη.
Ηρθανε την Τρίτη τα παιδιά του Ψηλορείτη
πίνουν τσικουδιά
μα έχουν ακόμα την καρδιά στην Κρήτη.
Στην Κρήτη και στη Μάνη
εστείλανε φιρμάνι
σε πολιτείες και χωριά.
Εστείλαμε φιρμάνι
κι ήρθαν οι πολιτσμάνοι και διώξαν όλα τα θεριά.
Στίχοι: Ν. Γκάτσος Μουσική: Στ. Ξαρχάκος
Αθήνα
Μ' άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω
και τ' όνομά σου αθάνατο
στην πέτρα θα κεντήσω.
Στο περιβόλι τ' ουρανού
θα μπω για να διαλέξω
κι απ' τη μυρτιά κι αμάραντο
στεφάνι να σου πλέξω.
ΡΕΦΡΕΝ:
Αθήνα Αθήνα Χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο.
Κάποια βραδιά στην αμμουδιά
κοχύλι σου θα μείνω.
Χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο.
Στίχοι: Ν. ΓκάτσοςΜουσική: Μ. Χατζιδάκις
Στα κακοτράχαλα τα βουνά
Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουραύλι και το ζουρνά,
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μία φλούδα γης
και Συ Χριστέ μου τους ευλογείς.
Για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα,
Απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Απ' την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά,
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός,
και δραγουμάνος του ο λαός.
Τσάμικο
Τραγούδι του Παλιού Καιρού
(αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη)
Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να σε ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια.
Το πέλαγο πικρό κι η γη μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι.
Κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει
κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη
Κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη
πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς
για να μπορώ σε τούτο το δεφτέρι
καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.
Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
κι Ανάσταση θ' αργήσει να φανεί
θέλω να πας στη Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο τον αητό και τον αστρίτη.
Κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου
να λάμπει μ' απαλή μαρμαρυγή
τ' αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου
να ζωντανέψει πάλι μια πηγή
που καρπερεί στο βράχο το δικό σου.
.....
Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να σε ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια.
Αναγνώστες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου